Στη μνήμη Κώστα Χαβιάρα, γράφει η Σοφία Καρασούλη

Μεγαλωμένος μέσα στο βιβλιοπωλείο του πατέρα του, του παππού Νίκου Χαβιάρα, έζησε μέσα στα βιβλία. Εκεί τον θυμάμαι από μικρή, στο βιβλιοπωλείο που κληρονόμησε και συνέχισε μαζί με τον θείο Αυγουστίνο, περιστοιχισμένο από χαρτικά και βιβλία. Πότε στο ταμείο, πότε στο πατάρι με τα λογοτεχνικά βιβλία στοίβες-στοίβες, πότε στο γραφείο του από την άλλη μεριά.
Πάντα περνούσαμε να τον δούμε και ποτέ δεν φεύγαμε χωρίς να μου χαρίσει κάποιο βιβλίο. Και σε κάθε γενέθλια και γιορτή τα δώρα από τον θείο Κώστα ήταν πάντα βιβλία: «Άκουσε με, Μαρία μου», «Ο μικρός λόρδος», «Με οικογένεια», «Χωρίς οικογένεια», «Ένα κορίτσι μεγαλώνει στο Μπρούκλιν», «Λουκής Λάρας»…ποιο να πρωτοθυμηθώ! Κι έτσι έμαθα ν´αγαπώ τα βιβλία.
Δεν λένε πως η «πρώτη φλέβα» είναι του νονού;

Θα αφήσω σε άλλους να μιλήσουν για τη σημαντική προσφορά του και ως εκδότη, για τη συμβολή του στον Εμπορικό σύλλογο της Χίου, για την συμμετοχή του στο Σύστημα Προσκόπων Χίου, για την αγάπη του για το ποδόσφαιρο και τα χρόνια του ως ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής στην ομάδα του Αετού, και για άπειρες άλλες ασχολίες κι ενδιαφέροντα. Για μένα ο θείος Κώστας ήταν πρωταρχικά ο νονός μου ο βιβλιοπώλης.

Συνταξιούχος πια, ο θείος Κώστας εξακολουθούσε να βοηθάει στο πρακτορείο τύπου/βιβλιοπωλείο των δυο γιων του στην Προκυμαία. Ήταν απαραίτητος σταθμός κάθε φορά που βρισκόμασταν στο νησί και κατεβαίναμε στο λιμάνι, με τον θείο Κώστα να μας υποδέχεται πάντα γελαστός: «Καλώς την Σοφούλα!» Και κάθε φορά χάριζε βιβλία ή Μίκυ Μάους τώρα στον μικρό Παναγιώτη.

Θυμάμαι μία από τις τελευταίες μας συναντήσεις στο μπαλκόνι του πατρικού σπιτιού πριν από μερικά καλοκαίρια. Είχαμε καθίσει εκεί πλάι στην γέρικη τσικουδιά και βλέπαμε παλιές φωτογραφίες. Τα μάτια του έλαμπαν καθώς έβλεπε τις φωτογραφίες της νιότης με τα αδέλφια του, τους γονείς, τους φίλους. Οι αναμνήσεις ήρθαν χείμαρρος ορμητικός. Πόσο θά´θελα να είχα καταγράψει όλα όσα μου είχε πει σ´εκείνη την συνάντηση…

Θέλω να πιστεύω πως ο θείος Κώστας βρίσκεται τώρα με τους αγαπημένους μας που έχουν φύγει. «Καλώς τονα!» θα είπανε. «Πόσο μας έλειψες…» Κι ο Άγιος Πέτρος σίγουρα θα χάρηκε που τους έφερε τα βιβλία που είχαν παραγγείλει όλοι εκεί πάνω, νά´χουνε να διαβάζουνε και στον ουρανό.