Παραμονή των Ταξιαρχών. Μια καθημερινή μέρα. Στην ακριτική Χίο του 1994. Καμία είδηση. Η ώρα να μαζευτούν οι οικογένειες στο σπίτι τους για το μεσημεριανό. Ρουτίνα. Για μια οικογένεια, πότε πια, τίποτα δεν ήταν ξανά το ίδιο…
Τα μαχητικά αεροπλάνα έκαναν βόλτες πάνω από το κεφάλια μας, προσγειώσεις και απογειώσεις στο αεροδρόμιο της Χίου. Μέχρι που… ένα πυκνό σύννεφο μαύρου καπνού φάνηκε να υψώνεται στον ουρανό.
Ήταν αλήθεια ή εφιάλτης αυτά που αντικρίζαμε;
” Ο πιλότος;…” Η απάντηση στο δραματικό ερώτημα…γύρω, γύρω μας!!!
Σε κλάσματα δευτερολέπτου, η σκέψη ταξίδεψε μακριά σε εκείνο το σπιτικό από όπου έφυγε το πρωί για να πετάξει για πάντα στον Ουρανό… Το τηλεφώνημα που θα έπαιρνε η γυναίκα του από την Πολεμική Αεροπορία… Είχε και μικρό παιδί! Ούτε το όνομα του δεν ξέραμε…
Ο Στυλιανός Παναγυφτόπουλος, αυτό ήταν το όνομα του, έγινε ο “φύλακας άγγελος” της πόλης μας!!! Στην αρχή αδιευκρίνιστες οι συνθήκες. Πώς το αεροσκάφος κατέληξε στην θάλασσα, δίπλα στο πιο κεντρικό δρόμο, λίγα μέτρα από την καρδιά της πόλης της Χίου, και ο πιλότος δεν πρόλαβε να σωθεί, όπως έχουν εκπαιδευθεί για αυτό;
Με τις φτερούγες της ηρωικής ψυχής του, “σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος”, έσωσε την πόλη της Χίου! Απέτρεψε εκατόμβη νεκρών!
27 χρόνια μετά, ακόμη οι “μνήμες εκπυρσοκροτούν” όπως έγραψε ο Ελύτης…
Σαν να σταμάτησε ο χρόνος σε εκείνα τα απειροελάχιστα δευτερόλεπτα που ο νεαρός πιλότος, έχοντας πορεία προς την πόλη, εντοπίζει το πρόβλημα, και ενώ μπορούσε να σωθεί, να πατήσει το κουμπί της εκτίναξη του καθίσματος του, μένει!!! Για να κάνει τον τελευταίο χειρισμό που συνειδητά έριξε το αεροσκάφος του στη θάλασσα δίπλα στο δρόμο, λίγο πριν την πυκνοκατοικημένη πόλη της Χίου.
Ο Άγνωστος Πιλότος, που εκούσια θυσιάστηκε για να σώσει την Χίο, είχε πια όνομα, μια νέα γυναίκα και ένα ανήλικο παιδί, όλοι ορφανοί πια… Εκείνα τα απειροελάχιστα δευτερόλεπτα…Το χρέος προς την Πατρίδα, η θυσία, ένας καθημερινός άνθρωπος που έγινε, παραμονή των Ταξιαρχών, προστατών της Πολεμικής Αεροπορίας, ο φύλακας άγγελος της πόλης μας!
