Ταξίδι με τρένο, γράφει η Ελίνα Παπαδοπούλου

Ταξίδευα πάντα ή σχεδόν πάντα με το τρένο για Πάτρα, πάντα στην δεξιά πλευρά κατά τη φορά της αμαξοστοιχίας, για να ξεμακραίνω με το ένα μάτι προς την θάλασσα, από τον αριστουργηματικό σταθμό Πελοποννήσου, που τώρα ρημάζει, ένα αρχιτεκτονικό μνημείο της Αθήνας, στα σκουπίδια κι αυτό, στα αζήτητα τώρα.

Τότε που ο ΟΣΕ είχε ακόμα λεωφορεία, οπότε αν δεν έβρισκα με το τρένο, έπαιρνα το λεωφορείο. Συνήθως βέβαια έβρισκα με το τρένο, ο θείος μου ο Τάκης, μηχανοδηγός, μου κρατούσε πάντα μια θέση. Έπειτα ήρθε το intercity και όλα έγιναν πιο γρήγορα και πιο καινούργια, τότε.

Συχνά με πήγαινε ο πατέρας στον σταθμό, με το κόκκινο Όπελ το Καντέτ που είχαμε, και πριν ανέβω, μου έδινε μια σοκολάτα, μια φορά είχε ανεβεί στο βαγόνι να μου την δώσει και όλοι τους μου είπαν σ αγαπάει πολύ ο πατέρας ε;

Έπειτα από την Πάτρα έπαιρνα το τρένο να πάω στον Πύργο και από εκεί το τρενάκι για Ολυμπία να φτάσω στο Κατάκολο, να κατέβω στις Μουριές να πάρω το δρόμο για τ’ Αρνί, να του ευχηθώ χρόνια πολλά, σαν σήμερα που θα του ευχόμουν αν μπορούσα.