Του Σταυρού ερχόταν η σειρά της θείας Μαριώς ν´ανοίξει τη σάλα με τα παλιά σκαλιστά έπιπλα τής γιαγιάς ολόγυρα και στη μέση το μαρμάρινο τραπέζι με την ξυλόγλυπτη βάση. Εκεί πάνω έμπαινε η χρυσοποίκιλτη καράφα με το σπιτικό λικεράκι, ο ασημένιος δίσκος, κι η κρυστάλλινη πιατέλα με τα νηστίσιμα αμυγδαλωτά -ημέρα νηστείας γαρ- που θα κερνούσε όσους ερχόντουσαν να της ευχηθούν για τον άντρα της, το θείο Σταύρο.
Αυτά τα αμυγδαλωτά, που η μητέρα μου τα έλεγε «του αέρος» και μοσχοβολούσαν ανθόνερο, τα έχω πολύ συνδυάσει με τη γιορτή του Σταυρού. Έλιωναν στο στόμα!
Θυμάμαι και τις γλάστρες με τα βασιλικά στην αυλή, που έφερνε ο θείος Ηλίας από το Βασιλειώνοικο και τις εφρόντιζε η γιαγιά Ασπασία όλο το καλοκαίρι. Την παραμονή του Σταυρού διάλεγε τους πιο όμορφους βασιλικούς και τους επήγαινε στην εκκλησία. Σγουρούς αλλά και πλατύφυλλους, όλο μοσχοβολιά.
Θυμάμαι και τις γλάστρες με τα βασιλικά στην αυλή, που έφερνε ο θείος Ηλίας από το Βασιλειώνοικο και τις εφρόντιζε η γιαγιά Ασπασία όλο το καλοκαίρι. Την παραμονή του Σταυρού διάλεγε τους πιο όμορφους βασιλικούς και τους επήγαινε στην εκκλησία. Σγουρούς αλλά και πλατύφυλλους, όλο μοσχοβολιά.
Διαφήμιση